Medycyna estetyczna

Dzisiaj trochę z innej beczki. Na moim osiedlu pojawił się gabinet medycyny estetycznej. Czytając ulotkę, zauważyłem, że pani doktor nie jest lekarzem, tylko stomatologiem i podaje się za specjalistę medycyny estetycznej. Do tej pory myślałem, że takimi rzeczami zajmują się dermatolodzy, więc postanowiłem zgłębić temat.

Poszperałem w Internecie i okazuje się, że miałem rację. Nie ma takiej specjalizacji lekarskiej jak medycyna estetyczna, ale są organizowane kursy dla lekarzy, dentystów, kosmetologów i pielęgniarek, po których można, a wg. mnie nie można, nazywać się specjalistą medycyny estetycznej.

Lekarz, aby nazywać się specjalistą, musi pracować 5-6 lat na danym oddziale, przechodzić wiele szkoleń i kursów, a na koniec zdać państwowy egzamin, aby potwierdzić swoje umiejętności i móc nazwać się specjalistą w danej dziedzinie. A tu proszę dwutygodniowy kurs i można zostać specjalistą medycyny estetycznej.

Osobiście trochę mnie to przeraża, że np. lekarz bezpośrednio po studiach i dwutygodniowym kursie może wykonywać jakiekolwiek zabiegi w obrębie twarzy.

Piszę to jako przestrogę głównie dla kobiet, bo mężczyźni rzadziej korzystają z takich usług.

Drogie Panie zwracajcie uwagę, z jakich gabinetów korzystacie.

Nie ma alergii?

Ostatnio jest jakaś głupia "moda" na alergie, celiakie, nietolerancje pokarmowe, diety bezglutenowe, bezlaktozowe, itd.
Zauważyłem, że matki dość często rozczarowane są, gdy wykluczamy u dziecka alergię.

"Jak to?! To on nie ma alergii? Ojej…"

Też to zauważyliście?

Dzielny Pacjent

Kilka tygodni temu miałem na oddziale 17-letnią pacjentkę. Okazało się, że chodzi do mojego dawnego liceum, dlatego w wolnym czasie przychodziłem do niej porozmawiać o szkole, nauczycielach i takich tam. Nawet zaczęła mi mówić "cześć" zamiast "dzień dobry". Można powiedzieć, że się za kumplowaliśmy. Bardzo miło, ale z czasem trwania naszej znajomości stawała się coraz bardziej marudna i coraz mniej współpracowała przy badaniu. Aż pewnego dnia mówi, żebym jej nie badał, że nie chce, że nic już jej nie dolega itd. Powiedziałem, że moim obowiązkiem jest ją zbadać i niestety muszę to zrobić. Przez chwilę się tak sprzeczaliśmy, w końcu powiedziałem, że jak będzie ze mną współpracować, to dostanie ode mnie coś fajnego. Zgodziła się i nawet bardzo fajnie współpracowała przy badaniu. Po wszystkim usiadła na łóżku, patrzy się na mnie, cieszy się i czeka na obiecany prezent.

- Ok, umowa to umowa, proszę... i wyciągnąłem z kieszeni naklejkę "Dzielny Pacjent", nakleiłem jej na bluzkę i czekam.

Popatrzyła na tę naklejkę, potem na mnie. Ja na nią. Miała tak smutne oczy, była naprawdę rozczarowana, ale cichutko wydusiła z siebie "Dz-dzięki" i spuściła wzrok.

W jednej sekundzie zrobiło mi się jej tak szkoda, ta jej smutna mina mnie dobiła. Jakiś miękki jestem, za miękki, w przyszłości będą ode mnie wyłudzać, co tylko będą chcieli.

Powiedziałem, że to tylko żart i zaraz jej coś przyniosę. Ruszyłem do pokoju lekarskiego. Po drodze cały czas myślałem, co mógłbym jej dać. Mam! Wymyśliłem! Za parę minut wróciłem z moim starym PSP. Na szczęście ten prezencik spodobał się jej, podziękowała i przybiła mi piątkę. Fajnie! :)

Witam!

Witam wszystkich bardzo serdecznie na moim blogu. Na początku wypadałoby się przywitać i wspomnieć co nieco o tym, czego możecie spodziewać się na blogu. No to zaczynamy, jestem lekarzem w jednym z Wojewódzkich Szpitali i póki co nic więcej o sobie nie powiem, bo w miarę możliwości chciałbym pozostać anonimowy. Do założenia bloga skłoniła mnie jedna Mirabelka, której podobały się moje szpitalne historyjki i stwierdziła, że powinienem zacząć pisać… nie wiem, czy to dobry pomysł, bo w szkole nigdy nie byłem dobry z języka polskiego. No nic, zobaczymy co z tego wyjdzie… być może z postu na post będzie mi szło coraz lepiej.

To tyle tytułem wstępu, a teraz przejdźmy do tego, co dzisiaj mnie spotkało, trochę zszokował i było kolejnym impulsem do napisania tego posta.

Trzy dni temu trafiła do nas, na oddział dziewczynka z bólami brzucha, rozpoczęliśmy diagnostykę, różne badania, zwykłe rutynowe testy. W kolejnym dniu udało się umówić gastroskopię, co nie zawsze udaje się tak szybko, ale tym razem szczęście nam sprzyjało. Także wszystko z górki. Wynik badania: nadżerka oraz dodatni test ureazowy, co świadczy o zakażeniu bakterią Helicobacter pylorii. Jest to dość powszechne zakażenie, ostatnio czytałem artykuł, w którym podano, że nawet 80% społeczeństwa jest zakażonych tą bakterią, na szczęście nie u wszystkich osób wywołuje ona objawy kliniczne. Leczenie tego ustrojstwa nie jest jakoś bardzo skomplikowane, ale do najprzyjemniejszych też nie należy i ze skutecznością leczenia też bywa różnie. Naszej pacjentce wybraliśmy najczęściej stosowany schemat leczenia, czyli 2 antybiotyki + inhibitor pompy protonowej. Z tym leczeniem dziewczynka miała zostać wypisana do domu, ponieważ można je bez obaw stosować w leczeniu pozaszpitalnym. No i tu pojawił się problem. Mama! Otóż mama nie zgodziła się, aby dziewczynka niewyleczona! została wypisana do domu.

"Co?! To ja w domu mam ją sama leczyć przez 2 tygodnie?!"

"To co to za szpital?!" Dzieciaka chorego mi do domu wysyłacie?! Ona ma tu zostać!

Argument o tym, że dziewczynka będzie traciła szkołę, zupełnie do mamy nie trafił. Również na nic zdało się tłumaczenie, że w trakcie tych dwóch tygodni w szpitalu dziewczynka może zarazić się czymś od reszty pacjentów.

"No to jak się czymś zarazi to chyba ją wyleczycie?! Od tego jest lekarz, żeby leczyć, a nie od patrzenia w telewizor! Jak złapie zapalenie płuc to macie obowiązek wyleczyć zapalenie płuc!"

W zasadzie trafna uwaga tylko po co narażać na to własne dziecko? Nie wiem.

Dziewczynka jak się dowiedziała, że jeszcze dwa tygodnie zostanie w szpitalu, to się popłakała, nic dziwnego sam bym się popłakał. Szkoda mi jej strasznie. Mam nadzieję, że jej mama jeszcze zmieni zdanie i mała wróci do domu, szkoły i kolegów.